Geboren in de 50-tiger jaren. Een tijd die nog tastbaar in het teken stond van het verwerken van de gevolgen van de 2de wereld oorlog.
Wat mij toen bezig hield: hoe kan het dat, ook heel veel brave en vriendelijke Duitsers achter Hitler aan gingen, vaak hele intelligente mensen, lid werden en zich overgaven en met volle overtuiging meededen aan zo duidelijk gewelddadige en oorlogszuchtige handelen van de partijgenoten. Overigens, de betrokkenen willen het daarna niet meer weten, maar ook binnen de Nederlandse intelligentsia vond het nazisme in de dertiger jaren en dat waren zeker niet alle maal domme en hersenloze NSB’ers, vele sympathisanten.
Een gewilde theorie in mijn jeugd was dat het nazisme typisch Duits was: befehl-ist-befehl, ich hat dass nicht gewusst, specifiek Duits nationalisme, enz. Wij als brave Nederlanders zouden dat nooit hebben en kunnen laten gebeuren. Wij zijn niet zo nationalistisch!
Ik hang die theorie niet aan, en de geschiedenis bewijst het, dat overal waar in een maatschappij een proces van een contra-revolutie tegen de rede op gang komt, sluipende maar stelselmatige onderdrukking en vervolging van de tegenstanders onvermijdelijk is en de aanhangers, hoe vriendelijk en zachtmoedig ook, zullen verleid kunnen worden tot vervolging en geweld. Ook brave Nederlanders.
Dat is dan namelijk een kwestie van “Het Doel Heiligt De Middelen!” geworden.
Het probleem zit ‘em in dat DOEL. Want dat doel is altijd een streven naar het paradijs, naar de heilstaat voor onze burgers en de volle overtuiging dat dat de ENIGE manier is om de problemen voor de burgers op te lossen: Hitler weet het beter, Hitler weet als enige wat goed is voor haar medeburgers.
En vul voor Hitler in: Stalin, Mao, Castro, Erdogan, Antifa, D66, en zie hier het gevolg van de onvermijdelijke ellende die de contra-revolutie zal gaan veroorzaken, en de creatie van diepe tweespalt in de maatschappij, door het loslaten van de ratio bij het oplossen van problemen.